Mniejsze zło 1

Tytuł: Mniejsze zło

Liczba rozdziałów: ???

Gatunek: romans

Para: Malec

Seria: Shadowhunters

Ograniczenia wiekowe: +18

Info/Uwagi: "Zło to zło (...) rzekł poważnie wiedźmin wstając. - Mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno, proporcje są umowne a granice zatarte (...). Ale jeżeli mam wybierać pomiędzy jednym złem a drugim, to wolę nie wybierać wcale."

Czasami jednak nie można uciec od wyboru. Alexander Lightwood doskonale zdaje sobie z tego sprawę. On kiedyś musiał wybrać a teraz zmaga się z konsekwencjami podjętej decyzji.

MNIEJSZE ZŁO 

1

- To wszystko twoja wina!

Alec ze stoickim spokojem przyjął wymierzony w niego siarczysty policzek. Zasłużył na to. I na o wiele więcej. To naprawdę była jego wina.

 

- Co robisz, mamusiu?

Dziecięcy głosik zaskoczył ich oboje. Lydia zamrugała kilkukrotnie i spojrzała najpierw na zaczerwienioną twarz męża a później w szkliste od łez oczy synka.

- Dlaczego bijesz tatusia?

Dlaczego? dobre pytanie. Nie potrafiła odpowiedzieć na nie sobie a co dopiero synowi. Dlaczego właściwie uderzyła Alexandra?

- Mamusiu?

Otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Co miała powiedzieć dziecku? Z doświadczenia wiedziała, że kłócący się rodzice byli tym co najskuteczniej niszczyło dzieciństwo. Obiecała sobie, że ona taka nie będzie. A teraz sama powielała schemat, przed którym chciała uciec. Gdy sobie to uświadomiła zdjęła ją groza i nie była w stanie się ruszyć. Na szczęście Alec wykazał się większą przytomnością umysłu.

Przywołał na twarz uśmiech i podszedł do syna, który stał w drzwiach salonu, jedną ręką przyciskając do piersi niemożebnie wytartego pluszowego misia a drugą trzymając tuż przy buzi i udając, że wcale nie chce ssać kciuka. Miał prawie pięć lat a w chwila zdenerwowania i tak wracał do tego nawyku z najwcześniejszego dzieciństwa. Aleca zabolało, że zmusił syna do szukania ukojenia właśnie w ten sposób.

Klęknął tak by malec mógł patrzeć mu w oczy. Nienawidził spoglądać na syna z góry, przywoływało to zbyt wiele złych wspomnień.

- Max, posłuchaj – zaczął. – Nie stało się nic złego.

Kłamstwo łatwo przeszło mu przez gardło co napełniło go nienawiścią do samego siebie.

- Ale mama cię uderzyła.

Słyszał w głosie syna tę specyficzną nutę zwiastującą wybuch płaczu. Musiał działać szybko. Max miał tendencję do wpadania w histerię a wtedy trudno go było uspokoić.

- Tak – zgodził się. – Ale nie chciała tego zrobić.

W oczach chłopca widać było czyste niezrozumienie.

- Mama i tata też są ludźmi i czasem się denerwują. A potem robią niefajne rzeczy. Pamiętasz, jak popchnąłeś Jonathana w przedszkolu, bo śmiał się z Cecily?

Max już całkiem jawnie ssał kciuk więc zamiast odpowiedzieć pokiwał głową.

- Widzisz. Zrobiłeś to, bo byłeś na niego zły. Ale wiedziałeś, że tak nie można.

Kolejne kiwnięcie.

- A potem było ci przykro więc go przeprosiłeś a on przeprosił Cecily. I teraz bawicie się we trójkę, prawda?

Malec ponownie kiwną główką. Alec z ulgą zauważył, że syn nie ssał już palca a jedynie trzymał go w buzi. Zawsze to jakiś krok do przodu.

- U mnie i mamy było podobnie. Zdenerwowałem ją a ona mnie uderzyła, chociaż wie, że tak nie wolno.

Max, przez chwilę ważył usłyszane od ojca słowa.

- Ale pogodzicie się? – chciał wiedzieć. Teraz jego niebieskie oczy, odziedziczone po ojcu, wpatrywały się w matkę. – I dalej będziecie się kochać?

Alec również spojrzał na żonę. Miał nadzieję, że dał jej wystarczająco dużo czasu by doszła do siebie i wcieliła się w swoją rolę.

- Oczywiście!

Lydia ponownie stanęła na wysokości zadania. Podeszła do męża i syna po czym klęknęła tuż obok nich.

- Kochanie. – Pogłaskała syna po czarnych jak noc włosach. Chłopiec naprawdę był idealną kopią swojego ojca. – Dorośli czasem się kłócą. Tak jak dzieci. Najważniejsze to umieć przeprosić. I pamiętaj. Nawet jeśli tata i ja na siebie krzyczymy to zawsze chodzi o nas. Oboje nadal cię kochamy.

Musiała to powiedzieć. Gdy była dzieckiem brakowało jej takiego zapewniania i każdą kłótnię rodziców brała do siebie. Bała się, że skoro byli źli na siebie to także i na nią.

Chłopiec jeszcze mocniej przytulił misia.

- Ale przeprosisz tatę? I dalej będziecie się kochać? – Najwyraźniej w jego małej główce sytuacja, gdy rodzice przestają czuć do siebie miłość była najgorszym koszmarem.

- Zawsze – przytaknęła Lydia i pocałowała męża w policzek. – Przepraszam, kochanie.

Alec uśmiechnął się do niej.

- Przeprosiny przyjęte.

Max rozpromienił się widząc te scenę i w przypływie radości rzucił się ojcu na szyję. Alec przytulił syna tak mocno, że ten zaczął chichotać.

- Udusisz mnie, tatusiu!

Lydia patrzyła z rozczuleniem jak syn próbował wyrwać się z ramion ojca, podczas gdy Alec mu to uniemożliwiał, jednocześnie całując każdy odsłonięty kawałek skóry dziecka. I ten nieodsłonięty też. W pewnym momencie koszulka z Psiego Patrolu podjechała do góry a Alec zaczął składać bulgoczące pocałunki na brzuchu malca. Max piszczał z radości i Lydia nie mogła się nie uśmiechnąć. Ten świat mógł być popierdolony i chory na tysiące różnych sposobów, ale za jedną rzecz zawsze będzie mu wdzięczna. Za Maxa.

W przypływie natchnienia i dobrego humoru postanowiła włączyć się do zabawy. Położyła palec na ustach dając tym samym znać Alecowi, żeby jej nie zdradził i podeszła od tyłu do wciąż roześmianego chłopca. Jednym sprawnym ruchem odebrała go ojcu i sama zaczęła obsypywać pocałunkami. Max wybuchnął jeszcze głośniejszym śmiechem a serce Lydii puchło z dumy i radości. Tak. Max był wart przejścia przez ten cały koszmar.

 

Alec kończył właśnie poprawiać poduszki, gdy Lydia wyłoniła się z łazienki. Blond włosy miała owinięte w ręcznik, na sobie zaś – ciepłą flanelową piżamę w szkocką kratę. Prezent od męża na ostatnie święta. Alec nie mógł się nie uśmiechnąć na wspomnienie rozpakowywania upominków. Podczas gdy on postawił na ciepło i wygodę, jego własna siostra podarowała Lydii kusą koszulkę nocną wykonaną z jedwabiu, w kolorze głębokiej czerwieni. I zamiast samej zainteresowanej spytała Aleca o opinię. Nie mogła bardziej nie trafić. Ostatecznie jednak koszulka zdobyła uznanie choć zapewne nie tam, gdzie chciałaby tego jego siostra.

- Przepraszam, Alec.

Z zamyślenia wyrwał go głos żony. Lydia zdążyła już dotrzeć na łóżko i teraz wcierała w ręce jakieś upiornie drogie mazidło.

- Za co?

- Za to, że cię wcześniej uderzyłam. – Nie patrzyła na męża a jej policzki pokryte były rumieńcem wstydu.

- Myślałem, że już to wyjaśniliśmy. – Był autentycznie zdumiony.

- Niby tak, ale nie chciałam, żebyś myślał, że przeprosiłam cię tylko ze względu na Maxa. Naprawdę mi przykro.

- Wiem. – Pogładził żonę po ramieniu. – Naprawdę nic się nie stało.

- Stało – nie ustępowała. – Nie powinnam była wyżywać się na tobie.

Teraz gotowa już była spojrzeć mu w oczy a w jej niebieskich tęczówkach zobaczył ten specyficzny rodzaj złości, który mogła wywołać tylko jedna osoba. Zrobiło mu się zimno i na ułamek sekundy znów był tym małym chłopcem drżącym ze strachu przed tatą.

- Co takiego znowu zrobił mój ojciec? – zapytał przenosząc dłoń na plecy żony i zaczynając kreślić delikatne kręgi wzdłuż jej kręgosłupa.

Lydia, wbrew sobie, nieco się rozluźniła. Alec miał magiczne dłonie, nawet jeśli sam o tym nie wiedział.

- Nic co by wykraczało poza jego zwykłe zachowanie.

- Lydia! – skarcił ją. – Zwykłe złośliwości Roberta nie wyprowadzają cię z równowagi. – A przynajmniej już nie. W czasach ich narzeczeństwa sprawa wyglądała zupełnie inaczej.

- No dobrze – westchnęła. – Może przez cały dzień rzucał za dużo aluzji co do drugiej ciąży.

Alec mocno przygryzł wargę. Doskonale wiedział, że aluzje nie były czymś z czym dogadywał się autorytarny charakter Roberta Lightwooda. O ile znał swojego ojca, a na poznanie go miał całe dwadzieścia siedem lat, po prostu kazał Lydii zajść w drugą ciążę. Zawrzał w nim gniew. Do tego, że ojciec jemu układał życie zdążył się już przyzwyczaić, ale nie miał prawa robić tego w stosunku do jego żony! Zwłaszcza w tak delikatnej kwestii.

- Jutro z nim porozmawiam – obiecał. – I wytłumaczę, że nie planujemy drugiego dziecka.

Lydia odsunęła się od męża po czym chwyciła jego dłoń, tę samą, która jeszcze chwilę temu masowała ją z taką wprawą.

- Nie musisz tego robić. Poradzę sobie.

- Nie! Kiedyś trzeba w końcu postawić granice, nie uważasz?

Roześmiała się gorzko. Granice? Teraz? Gdy pozwolili swoim rodzicom przekroczyć je wszystkie? Z drugiej strony, teraz byli dużo starsi. Mądrzejsi. I jakaś autonomia im się należała.

- Znów będzie się ciebie czepiał – wyraziła swój niepokój. Wiedziała jak ciężko Alec znosił krytykę ze strony ojca. A ta sprawa… Była bardzo delikatna.

- Poradzę sobie – obiecał i się uśmiechnął. – Nie martw się. To nie tak, że ojciec będzie pierwszy raz na mnie krzyczał. Albo pierwszy raz odmówi mi prawa do nazywania siebie mężczyzną.

Ciągle się uśmiechał, ale Lydia widziała w jego oczach gorycz.

- Jesteś pewien?

- Tak. – Skinął głową. – Rozchmurz się. – Pogładził ją po policzku. – Pomyśl o czymś miłym. Masz jutro tę służbową kolację, na którą tyle czekałaś, prawda?

Policzki Lydii pokryły się rumieńcem podekscytowania i Alec doskonale wiedział, dlaczego. A co najważniejsze, cieszyło go to.

- O której wrócisz?

- Późno – przyznała niemal ze wstydem. – Po północy na pewno… Może trochę później.

Twarz Aleca rozjaśnił uśmiech.

- Wspaniale! Czyli sam kładę naszego pirata spać!

Aż sapnęła z oburzenia.

- Alec! Przed dziewiętnastą Max ma być w łóżku! I maksymalnie dwie bajki na dobranoc!

Niby kiwał głową na znak zgody, ale widziała w jego oczach te psotne iskierki, które mówiły jej, że ich syn znowu zrobi z ojcem co tylko będzie chciał. A kiedy ona wróci do mieszkania to będzie wyglądało jak pobojowisko. No i dobudzenie Maxa do przedszkola okaże się koszmarem.

Westchnęła.

- Jesteś niepoprawny.

W jej głosie nie słychać było wyrzutu. Wiedziała, że Alec chciał być jak najlepszym ojcem. Takim za jakim sam tęsknił przez całe swoje życie.

- Wiem. – Posłał jej uśmiech. – A ty nie zapomnij jutro pozdrowić Johna ode mnie.

Jej policzki znów nabrały barwy szkarłatu.

- Wiesz co? – spytała. – Mimo wszystko cieszę się, że cię mam. Że ze wszystkich ludzi to byłeś akurat ty.

- Mogę powiedzieć to samo. – Pochylił się i pocałował żonę w czoło. – A teraz chodź spać. Coś mi mówi, że w nocy będziemy mieli niespodziewanego gościa.

Normalnie walczyłaby z pomysłem pozwolenia Maxowi spać z nimi; był już na tyle duży, że powinien umieć zostać całą noc w swoim pokoju, ale po dzisiejszym dniu należało mu się trochę rozpieszczania.

- Dobranoc. – Pocałowała męża w policzek i wsunęła się pod kołdrę. Wkrótce Alec poszedł w jej ślady.

- Dobranoc.

 

- Wejść!

Alec wziął głęboki oddech i przekroczył próg gabinetu ojca.

- Alexander!

Za wielkim mahoniowym biurkiem i w fotelu o wartości rocznej pensji szeregowego pracownika Robert Lightwood bardziej przypominał szefa mafii niż prezesa międzynarodowej korporacji. A jeśli dodać do tego absurdalnie drogi, szyty na miarę, trzyczęściowy garnitur, to wrażenie tylko się potęgowało. I mężczyzna musiał o tym wiedzieć, bo zawsze trzymał na wierzchu opakowanie kubańskich cygar, choć nigdy nie palił.

- Masz ten raport, o który prosiłem?

Alec, po raz kolejny, obiecał sobie, że kiedyś kupi ojcu słownik i pozaznacza w nim wszystkie słowa, którymi Robert tak bardzo lubił rzucać w przestrzeń, a których znaczenia najwyraźniej nie znał. „Proszę” znajdowało się na szczycie tej listy. Doskonale pamiętał słowa z dzisiejszego poranka. „Raport! Dzisiaj! Do dwunastej!”. Na szczęście teraz firma skupiała się na jednej sprawie, więc łatwo było wywnioskować o jaki raport ojcu chodziło. Często bywało dużo trudniej.

Bez słowa położył teczkę na biurku ojca i stanąwszy na baczność schował ręce za plecami.

Robert, bez zbędnego pośpiechu, sięgnął po dokumenty i zaczął je przeglądać. Jego mina nie zmieniła się ani o jotę i Alec, wbrew sobie, poczuł jak po kręgosłupie pełza mu znajomy dreszcz strachu. Co, jeśli ojcu nie spodoba się raport? Czy naprawdę zrobił wszystko tak jak powinien? Czy o niczym nie zapomniał?

W końcu Robert odłożył dokumenty.

- Może być – mruknął co było najbliższym pochwały stwierdzeniem na jakie Alec mógł liczyć przez całe swoje życie. – Chciałeś coś jeszcze? – spytał mężczyzna widząc, że syn nie kwapi się do wyjścia.

Alec przełknął ślinę. Konfrontacje z ojcem zawrze były dla niego bardziej stresujące niż wystąpienia przed całym zarządem. Ale tym razem, nie chodziło o niego, więc mógł to zrobić.

- Chciałbym abyś przestał sugerować mojej żonie, że powinna zajść w drugą ciążę.

- Alexandrze! – Robert poczerwieniał.

- To nasza wspólna decyzja, że nie będziemy mieć więcej dzieci – kontynuował Alec jakby ojciec w ogóle mu nie przerwał. – Starania o Maxa kosztowały Lydię sporo a ja szanuję moją żonę na tyle by nie zmuszać jej do przechodzenia przez to wszystko ponownie. I chciałbym, żebyś też ją szanował. To twoja synowa.

Robert Lightwood aż gotował się z wściekłości; nie mógł jednak dać jej upustu. Byli w pracy i w każdej chwili ktoś mógł wejść do jego gabinetu. A on miał reputację.

- Może gdybyś był prawdziwym mężczyzną i mógł dać żonie dziecko w tradycyjny sposób, bez angażowania w to tuzinów lekarzy, Lydia nie miałaby aż tak złych wspomnień dotyczących ciąży. A Max doczekałby się rodzeństwa – zakończył ze złośliwym uśmieszkiem satysfakcji.

 

Alec wsłuchał się w siebie. Słowa ojca, choć powinny to nie zabolały. Robert wystarczająco długo dźgał to miejsce jego duszy, że zdążyło się ono pokryć skorupą blizn i potrzeba było dużo cięższego kalibru by się przez nią przebić.

- A skoro już mówimy o Maxie. – Robert uśmiechnął się nieco drapieżnie. Alec od razu cały się spiął. Rok w rok stawał się coraz bardziej odporny na przytyki ojca, ale Max nadal pozostawał jego słabym punktem. A Robert doskonale o tym wiedział. I nigdy nie wahał się tego wykorzystać.

- Tak? – zapytał starając się brzmieć neutralnie.

- Słyszałem, że chce zaprosić na urodziny jakiegoś przybłędę z placu zabaw. – Skrzywił się jakby sama myśl o tym go obrażała.

Wbrew wszelkiej logice Alec nieco się rozluźnił. Tego Robert nie mógł zniszczyć, nieważne jak bardzo by chciał.

- Nie przybłędę a przyjaciela – sprostował. – Lily mówi, że chłopcy są nierozłączni, więc nie wiem czemu Max miałby go nie zaprosić. Jedno dziecko w tą czy w tamtą nie robi zbytniej różnicy.

Z satysfakcją patrzył, jak ojciec zaciska zęby. Niemal słyszał ścieranie się ceramicznych koronek. Gdy był dzieckiem ta mina doprowadzała go niemal do paniki, ale od kiedy na świecie pojawił się Max, Alec znalazł w sobie nieznane dotąd pokłady odwagi. Ojcostwo bardzo go zmieniło. Nie według wszystkich na dobre.

- Nie wiem po co upieracie się trzymać tę Chinkę.

Lily była kolejną kością niezgody. Toczyli o nią bitwy od momentu, gdy tylko pojawiła się w życiu Maxa, czyli od skończenia przez chłopca ośmiu miesięcy. To właśnie wtedy uznali z Lydią, że oboje muszą wrócić do pracy na pełen etat i zaczęli szukać niani.

Wszystkie kobiety podesłane im przez Roberta i Maryse posiadały trzy cechy wspólne. Nienaganne drzewo genealogiczne do pięciu pokoleń wstecz. Teczkę pełną dyplomów ukończenia studiów, kursów i szkoleń. Oraz całkowitą nieakceptację ze strony Maxa. Niektórym chłopiec nie dał się nawet wziąć na ręce wyjąc niczym syrena alarmowa. Dopiero młodziutka Chinka, którą zaprosili na rozmowę chyba tylko w akcie desperacji, zdobyła serce chłopca. Do tego stopnia, że została z nimi do dzisiaj a w kuchni miała swój ulubiony kubek. No i znała największy sekret ich rodziny, co wyszło raczej przypadkiem, ale z obopólną korzyścią.

- Max ją lubi. A my potrzebujemy niani. Te dwie potrzeby się uzupełniają.

- Maxwell jest na tyle duży, że powinien mieć opiekunkę, która nauczy go czegoś więcej niż hitów z lat dwudziestych!

- Max ma pięć lat. Jedyna wiedza jaka jest mu teraz potrzebna to taka, że mama i tata go kochają.

Ojciec spojrzał na niego z mieszaniną rozczarowania i pogardy. Znów powiedział coś co zdaniem Roberta Lightwooda godziło w podstawowy porządek rzeczy.

- Alexandrze. Powinnością rodzica jest dbać o rozwój swoich dzieci, tak aby miały jak najlepszy start w dorosłe życie. Sam powinieneś wiedzieć o tym najlepiej.

Alec wciąż pamiętał ilość zajęć dodatkowych jakie miał jako dziecko. Nic dziwnego, że nie wykształcił interakcji społecznych na zadowalającym poziomie, skoro niemal całe dzieciństwo spędził głównie z dorosłymi. Czasami nie widywał rodzeństwa po dwa dni z rzędu a przecież mieszkali w jednym domu! Tyczyło się to także rodziców, którzy zawsze pracowali i stawiali firmę ponad wszystko inne. Nie chciał takiego życia dla Maxa. Chciał by jego syn miał szansę być po prostu dzieckiem.

- Zwłaszcza jeśli, dla własnej wygody, rezygnujecie z posiadania większej ilości potomstwa.

Uderzyło Aleca to jak bardzo służbowym tonem ojciec wyrażał się o jego potencjalnych przyszłych dzieciach. Jakby chodziło o hodowanie psów z rodowodem.

- Wiesz, że kiedyś cała firma spocznie na barkach Maxwella. Powinieneś go do tego dobrze przygotować.

Przygryzł policzek od środka. Nie chciał teraz ojcu tłumaczyć, że wcale nie ma zamiaru wymagać od syna by ten przejął rodzinny biznes, jeśli nie będzie miał na to ochoty. Że według niego równie dobrze mogło zająć się tym potomstwo Izzy lub Jace’a. Dlatego skorzystał z bezpiecznej odpowiedzi.

- Max to bystry chłopiec. Poradzi sobie w życiu. Nawet jeśli nie wyślę go na dodatkową matematykę w wieku pięciu lat. – Ostatniej złośliwości nie mógł sobie darować. Ojciec tylko machnął ręką i zrobił tę swoją minę mówiącą, że on już nie ma nic do dodania a dalsza dyskusja skończy się awanturą.

- Pamiętaj co ci mówiłem o Lydii – powiedział jeszcze Alec wychodząc.

Dopiero kiedy drzwi się za nim zamknęły pozwolił sobie na drżenie wszystkich możliwych kończyn.

Wiedział czego potrzebował, żeby się uspokoić, ale dziś po południu sam zajmował się synem, więc to rozwiązanie odpadało.

 

Pierwszym co powitało go w domu był Max, który ze łzami w oczach rzucił się na niego i mocno przywarł do jego nóg, zaciskając swoje małe piąstki na nogawkach garniturowych spodni.

- Tatusiu!

- Co się stało, kochanie? – Widok syna w takim stanie łamał mu serce. Wziął go na ręce i mocno przytulił.

- Babcia powiedziała, że jest za mało zaproszeń i dla Rafaela nie starczy! – chlipał malec wtulony w jego klatkę piersiową.

Alec z całych sił musiał się hamować, żeby nie rzucić jakimś mało wyszukanym przekleństwem. Zwłaszcza kiedy w drzwiach do salonu stanęła jego matka w całej swojej posągowej krasie. Odkąd tylko sięgał pamięcią kobieta wyglądała jakby pozowała na okładkę jakiegoś superpopularnego magazynu o biznesie. Albo szykowała się do odebrania nagrody bizneswoman roku. Miał nadzieję, że może narodziny wnuka skłonią ją do porzucenia nieśmiertelnych czarnych garsonek. Chyba tylko raz widział ją w innym zestawie kolorystycznym. Na jego ślubie miała złotą sukienkę. Bo to podobno jakaś tradycja.

Tradycja czy nie, on czuł się jak kretyn w złotym garniturze i był wdzięczny Lydii, że zrezygnowała z sesji ślubnej. Widocznie jej też złoto nie podeszło. Z dwojga złego już chyba faktycznie wolał tą czerń.

- Nie martw się kochanie. – Pogładził syna po włosach. – Zaraz coś na to poradzimy.

Spojrzał ponad głową syna na matkę. Kobieta nie odezwała się ani słowem, wyraźnie dając mu do zrozumienia, że to on powinien powitać ją pierwszy.

- Mamo. – Skłonił się lekko.

- Synu – odpowiedziała wyniośle. – Myślę, że Max niepotrzebnie histeryzuje. Przecież…

- Też tak myślę – przerwał jej. Uniosła brew zdziwiona.

- Tak?

- Tak – potwierdził.

Syn oderwał się od jego koszuli i spojrzał na niego zaniepokojony.

- Tatusiu?

- Nie płacz, Max. – Otarł policzki dziecka. – Zaraz sami zrobimy zaproszenie dla Rafaela. Co ty na to? Będzie jedyne w swoim rodzaju. Dla gościa specjalnego.

Buzię dziecka rozjaśnił uśmiech.

- Tak! – krzyknął uradowany i mocno przytulił się do ojca. – Jesteś super, tatusiu!

Alec odwzajemnił uścisk.

- Ty też, kochanie. A teraz leć po swoje kredki. – Postawił go na ziemi. – Czeka nas sporo roboty.

Malec poważnie skinął głową i już chciał biec do swojego pokoju, kiedy sobie o czymś przypomniał. Stanął przed Maryse i naśladując wcześniejszy gest ojca, skłonił się lekko. Wyszło to dość komicznie, ale żadne z dorosłych się nie zaśmiało.

- Do widzenia, babciu.

- Do widzenia, Max.

Chłopiec tylko na to czekał. Pobiegł do siebie jakby gonił go sam diabeł.

Kiedy zostali sami Alec spojrzał na matkę z naganą.

- Naprawdę, mamo? To było niskie nawet jak na ciebie.

Kobieta, w żaden widoczny sposób nie dała po sobie poznać czy słowa syna w jakikolwiek sposób ją dotknęły.

- Ktoś musi dbać o rozwój Maxa, skoro jego rodzice, za punkt honoru postawili sobie rozpuścić go jak dziadowski bicz.

- Mamo! – jęknął. – Mówimy tu o pięciolatku! Który chce zaprosić kolegę na urodziny! Nie doszukuj się w tym jakiegoś większego sensu.

- Dziecko trzeba kształtować od małego! Żeby wiedziało co jest dobre a co złe. Jakimi ludźmi powinno się otaczać.

- Przypominam ci, że wciąż mówimy o pięciolatku.

Alec był już zmęczony. Najpierw ojciec a teraz matka. Naprawdę potrzebował odreagować.

- Powtarzam! Od małego! Ciebie też tego uczyliśmy i co?

I zniszczyliście mi życie, chciał powiedzieć Alec, ale w porę ugryzł się w język.

- I wyszedłeś na ludzi. Tego samego chcę dla Maxa.

A ja chcę, żeby mój syn był szczęśliwy, pomyślał Alec, lecz i tym razem milczał. Żadne z jego rodziców chyba nie rozumiało idei szczęśliwego dzieciństwa.

- Pozwól, że sam będę decydował o tym co jest dobre dla mojego syna. A teraz to robienie zaproszenia dla jego przyjaciela – powiedział widząc wracającego Maxa.

Chłopiec poszedł na całość i poza wszystkimi kredkami jakie posiadał przytargał też kilka zwojów bibuły, plastelinę, farbki plakatowe a nawet opakowanie brokatu.

Widać było, że Maryse chciała coś jeszcze powiedzieć. Na szczęście powstrzymała się.

- Do widzenia, synu.

- Do widzenia, mamo.

Nawet nie odwrócił się, żeby zobaczyć, jak matka wychodzi. Do głowy mu nie przyszło by spróbować ją zatrzymać.